ArtykuÂły

Semper invicta

59247 - WyświetleńEzoteryczny Watykan - Tajemnice Watykanu cz.II.

46614 - WyświetleńCztery Ewangelie Nowego testamentu podwazaja sie nawzajem

40709 - WyświetleńTajne Szyfry Biblii

35955 - WyświetleńDogmaty – Przedmowa

Newsy

JAK SMOK PRZERODZIL SIE W BESTYJE A CESARZ W BISKUPA

BOG NAZYWA KLER RELIGII RZYMSKO –KATOLICKIEJ - BESTYJA

WEDLUG SLOW BOGA - BISKUPI KLAMIA

Rogaty Watykan

Afera Banco Ambrosiano

Papiez musi umrzec

Ezoteryczny Watykan - Tajemnice Watykanu cz.II.

Masakra w Langwedocji

Cztery Ewangelie Nowego testamentu podwazaja sie nawzajem

Tajne Szyfry Biblii

Dogmaty – Przedmowa

Galeria

Lista kategorii

Ezoteryczny Watykan - Bazylika header=[Ezoteryczny Watykan - Bazylika]

Impresje Madelajne Watykan header=[Impresje Madelajne Watykan]

Magia 16 Wiatrow na Placu Sw Piotra header=[Magia 16 Wiatrow na Placu Sw Piotra]

Plac sw. Piotra header=[Plac sw. Piotra]

Tace na datki header=[Tace na datki]

Vaticano-Ezoterico-Feng Shui header=[Vaticano-Ezoterico-Feng Shui]

ArtykuÂły

ďťż

Afera Banco Ambrosiano

28/04/2011 21:56 Autor

Andrzej Dominiczak Kliknięć

80491

Nie ÂłudÂźcie siĂŞ: Bóg nie dozwoli z siebie szydziĂŚ. A co czÂłowiek sieje, to i ÂżÂąĂŚ bĂŞdzie: kto sieje w ciele swoim, jako plon ciaÂła zbierze zagÂładĂŞ; kto sieje w duchu, jako plon ducha zbierze Âżycie wieczne.
List do Galatów 6: 7-8, Biblia TysiÂąclecia

RozdziaÂł 16. Afera Banco Ambrosiano

WiadomoÂśĂŚ, Âże najwyÂższym zwierzchnikiem KoÂścioÂła katolickiego wybrano Karola WojtyÂłĂŞ, tysiÂące oczekujÂących na placu Âśw. Piotra przyjĂŞÂły z niemaÂłym zaskoczeniem. Wierni spodziewali siĂŞ raczej, Âże papieÂżem zostanie któryÂś z wybitnych czÂłonków biurokracji watykaĂąskiej: postĂŞpowy kardynaÂł Benelli lub konserwatysta Siri. Nazwisko WojtyÂły wprawiÂło ich w zakÂłopotanie. Nawet dziennikarze pytali siĂŞ wzajemnie: „Kim jest ten WojtyÂła?” - „To Polak” - odpowiadano i nikt nie umiaÂł powiedzieĂŚ nic wiĂŞcej.

Co innego, gdyby wybrano sÂłynÂącego z niechĂŞci do komunizmu kardynaÂła WyszyĂąskiego. O Wojtyle jednak nie sÂłyszaÂł nikt. Kim byÂł? Jak temu mÂłodemu kardynaÂłowi udaÂło siĂŞ zasiÂąÂśĂŚ na Piotrowym tronie po niespeÂłna dwóch dniach gÂłosowaĂą?

ZaskakiwaÂł nie tylko wynik konklawe. UwagĂŞ zwracaÂł równieÂż wyglÂąd nowego papieÂża. BrakowaÂło mu delikatnych rysów Jana PawÂła I, PawÂła VI lub Piusa XII. Mocna budowa ciaÂła i prostackie maniery nowego papieÂża wydawaÂły siĂŞ obserwatorom zaprzeczeniem delikatnego wdziĂŞku i wyrafinowania poprzednich zwierzchników KoÂścioÂła.[i] NiechĂŞtni mu ludzie wspominajÂą, Âże brak obycia i nieokrzesanie szczególnie rzucaÂły siĂŞ w oczy podczas jego pierwszego publicznego wystÂąpienia. WojtyÂła podszedÂł wtedy do grupy amerykaĂąskich reporterów i skÂładajÂąc rĂŞce w geÂście skruszonego grzesznika, prosiÂł ich, Âżeby byli dla niego „dobrzy”. W chwilĂŞ póÂźniej, chcÂąc siĂŞ przypodobaĂŚ przedstawicielom prasy, papieÂż zwinÂąÂł dÂłonie w trÂąbkĂŞ i gromkim gÂłosem pobÂłogosÂławiÂł kÂłĂŞbiÂący siĂŞ na placu przed bazylikÂą tÂłum - jak czÂłonek zespoÂłu dopingujÂącego podczas meczu futbolowego. Wizerunek Jana PawÂła II jako pozbawionego taktu prostaka umocniÂły wÂłoskie tabloidy, publikujÂąc zdjĂŞcia na wpóÂł nagiego papieÂża, zaÂżywajÂącego kÂąpieli sÂłonecznej. Licio Gelli pokazaÂł je przywódcy wÂłoskiej Partii Socjalistycznej, Vanniemu Nistico, mówiÂąc: „Sam pan widzi, jakie trudne zadanie majÂą tajne sÂłuÂżby. JeÂżeli moÂżliwe jest zrobienie takich zdjĂŞĂŚ papieÂża, to moÂże pan sobie wyobraziĂŚ, jak Âłatwo byÂłoby go zastrzeliĂŚ”.

[ii]

Z upÂływem czasu Âświat dowiadywaÂł siĂŞ coraz wiĂŞcej o przeszÂłoÂści nowego Biskupa Rzymu. Jak siĂŞ okazaÂło, w mÂłodoÂści WojtyÂła nie zamierzaÂł zostaĂŚ ksiĂŞdzem, lecz aktorem.[iii]Podczas okupacji niemieckiej pracowaÂł w kombinacie chemicznym. W póÂźniejszych latach wspóÂłpracowaÂł z partyzantkÂą komunistycznÂą, gdzie nawiÂązaÂł bliskie przyjaÂźnie z wieloma kobietami. KrÂąÂżyÂła nawet plotka, Âże z jednÂą z nich siĂŞ oÂżeniÂł. GlebÂą, na której rozwijaÂły siĂŞ pogÂłoski i domysÂły, byÂła miĂŞdzy innymi tajemnicza luka w jego oficjalnym Âżyciorysie z lat 1939-1944.

[iv]

Do opinii publicznej codziennie docieraÂły informacje rzucajÂące nowe ÂświatÂło na przyczyny wyniesienia WojtyÂły na papieski tron. Wiele wskazuje na to, Âże jego sukces byÂł w znacznej mierze wynikiem kampanii zainicjowanej i przeprowadzonej przez kardynaÂła Villota i innych masonów z kolegium elektorskiego. Po wygranej WojtyÂły kardynaÂłowie nie ÂświĂŞtowali zwyciĂŞstwa swojego kandydata, ÂśpiewajÂąc hymny na jego czeÂśĂŚ lub odmawiajÂąc oficjalne modlitwy. Zorganizowali za to galowe przyjĂŞcie, podczas którego papieÂż osobiÂście napeÂłniaÂł szampanem kielichy kardynaÂłów i zakonnic, podÂśpiewujÂąc przy tym swojÂą ulubionÂą pieÂśĂą: „Góralu, czy ci nie Âżal?!”.

[v]

Jan PaweÂł II nie przeprowadziÂł zmian zaplanowanych przez swojego poprzednika. SpóÂłka Watykan miaÂła powróciĂŚ do interesów w starym stylu. Villota ponownie uczyniono sekretarzem stanu, a biskup Marcinkus odzyskaÂł stanowisko prezesa Banku WatykaĂąskiego. Stolica Apostolska odnowiÂła takÂże i umocniÂła wiĂŞzy z Roberto Calvim i Licio Gellim. Bez ich udziaÂłu nie mogÂłoby dojÂśĂŚ do najgÂłoÂśniejszego skandalu w historii miĂŞdzynarodowej finansjery - afery Banco Ambrosiano.

W latach siedemdziesiÂątych Bank WatykaĂąski nawiÂązaÂł bliskÂą wspóÂłpracĂŞ z mediolaĂąskim Banco Ambrosiano, gdzie Calvi byÂł dyrektorem zarzÂądzajÂącym. Biskup Marcinkus byÂł czÂłonkiem zarzÂądu jednej z filii tego banku na wyspach Bahama.

[vi] Banco Ambrosiano miaÂł obsÂługiwaĂŚ katolickie rodziny i organizacje dobroczynne. Zgodnie z jego statutem Âżaden z akcjonariuszy nie mógÂł posiadaĂŚ wiĂŞcej niÂż piĂŞĂŚ procent jego akcji. DziĂŞki temu mediolaĂąski bank Âświetnie siĂŞ nadawaÂł na pralniĂŞ pieniĂŞdzy dla mafii i loÂży P‑2. NaleÂżaÂło tylko przejÂąĂŚ nad nim kontrolĂŞ i wyprowadziĂŚ powaÂżne sumy, nie budzÂąc podejrzeĂą policji i zarzÂądu.

Calvi rozwiÂązaÂł oba problemy przy pomocy swego przyjaciela biskupa Marcinkusa i Banku WatykaĂąskiego. Bank, któremu szefowaÂł, zaczÂąÂł udzielaĂŚ ogromnych poÂżyczek oÂśmiu fikcyjnym spóÂłkom. Dla zwiĂŞkszenia wiarygodnoÂści tych firm pieniÂądze byÂły najpierw kierowane na konta Banku WatykaĂąskiego, co mogÂło sprawiaĂŚ wraÂżenie, Âże w transakcjach uczestniczy Stolica Apostolska.

[vii] SzeÂśĂŚ spoÂśród oÂśmiu spóÂłek miaÂło swoje siedziby w Panamie. ByÂły to: Astrolfine S.A., United Trading Corporation, Erin S.A., Bellatrix S.A., Belrose S.A. i Starfield S.A. Siódma, Manic S.A., zarejestrowana byÂła w Luksemburgu, a ósma - Nordeurop Establishment - w Liechtensteinie. Fikcyjne spóÂłki przeznaczaÂły wielomilionowe poÂżyczki na realizacjĂŞ nastĂŞpujÂących celów: po pierwsze, na zwiĂŞkszenie osobistego majÂątku Calviego i jego mafijnych kompanów; po drugie, na sfinansowanie nielegalnych operacji Licio Gellego i po trzecie - na zakup kolejnych pakietów akcji Banco Ambrosiano. Proszeni o przedstawienie zabezpieczeĂą dla poÂżyczek szefowie panamskich spóÂłek przesyÂłali Âświadectwa zakupu akcji Banco Ambrosiano wraz z faÂłszywymi danymi na temat majÂątku swoich firm i przewidywanych ogromnych zysków z handlu zagranicznego. DÂąÂżÂąc do podwyÂższenia wartoÂści akcji banku, Calvi oferowaÂł jego akcjonariuszom wysokie dywidendy i prawo do zakupu nowych akcji po cenie znacznie niÂższej od nominalnej. ChĂŞtnie opowiadaÂł teÂż bajki o Âświetlanej przyszÂłoÂści banku i jego planach ekspansji w Ameryce ÂŁaciĂąskiej. Fikcyjne firmy kupowaÂły coraz wiĂŞcej akcji Ambrosiano i przedstawiaÂły je jako zabezpieczenie dla kolejnych, jeszcze wyÂższych poÂżyczek, za które znowu kupowano akcje, dziĂŞki którym poÂżyczano jeszcze wiĂŞcej pieniĂŞdzy, i tak dalej, i tak dalej. ZaangaÂżowane w te machinacje spóÂłki nigdy nie pÂłaciÂły odsetek od zaciÂąganych poÂżyczek. DodawaÂły po prostu naleÂżne z tego tytuÂłu sumy do swoich zobowiÂązaĂą, zabezpieczanych Âświadectwami zakupów kolejnych pakietów akcji Banco Ambrosiano. W ten sposób, krok po kroku, Calvi przejmowaÂł kontrolĂŞ nad zarzÂądzanym przez siebie bankiem.

JednÂą z panamskich spóÂłek „wydmuszek”, Bellatrix, utworzyÂł osobiÂście Calvi z Marcinkusem i trzema innymi czÂłonkami loÂży P-2: Licio Gellim, Umberto Ortolanim (któremu papieÂż PaweÂł VI przyznaÂł tytuÂł „DÂżentelmena Jego ÂŚwiÂątobliwoÂści”) i Bruno Tassanem Dinem, dyrektorem wydawnictwa Rizzoli.[viii] SpóÂłka Bellatrix przeznaczyÂła niemaÂłÂą czĂŞÂśĂŚ ze 184 milionów dolarów, jakie wyÂłudziÂła od Banco Ambrosiano, na zakupu rakiet „Exocet” dla armii argentyĂąskiej, przygotowujÂącej siĂŞ do wojny o Falklandy z WielkÂą BrytaniÂą. Bellatrix uzyskaÂła tak wielki kredyt zabezpieczony akcjami Banco Ambrosiano, dysponujÂąc zaledwie 10 tysiÂącami dolarów kapitaÂłu wÂłasnego. Takim samym stanem konta mogÂła siĂŞ pochwaliĂŚ inna panamska spóÂłka, Astrolfine, która wyÂłudziÂła z Banco Ambrosiano poÂżyczki na ÂłÂącznÂą sumĂŞ 486 milionów dolarów.

[ix] Na tych samych zasadach dziaÂłaÂły wszystkie fikcyjne spóÂłki - Âżadna z nich nie dysponowaÂła kapitaÂłem przekraczajÂącym 10 tysiĂŞcy dolarów, a mimo to udaÂło im siĂŞ poÂżyczyĂŚ setki milionów dolarów. Te nielegalne operacje doprowadziÂły do powstania gigantycznej bankowej „fatamorgany”, mitycznej potĂŞgi finansowej, której majÂątek zainwestowany byÂł w wiĂŞkszoÂści w poÂżyczki dla fikcyjnych spóÂłek. JuÂż wkrótce ten mit o potĂŞdze miaÂł prysnÂąĂŚ jak baĂąka mydlana.

Machlojki z udziaÂłem Banco Ambrosiano zwróciÂły wreszcie uwagĂŞ inspektorów z wÂłoskiego Banku Narodowego. ZaÂżÂądali oni szczegóÂłowych informacji na temat dziaÂłalnoÂści tajemniczych spóÂłek, którym Ambrosiano tak chĂŞtnie udzielaÂł ogromnych poÂżyczek. Calvi wyjaÂśniÂł, Âże spóÂłki te utworzyÂł Bank WatykaĂąski, aby za ich poÂśrednictwem prowadziĂŚ handel dewocjonaliami. Jako dowód wskazaÂł fotografiĂŞ dyrektorów Banco Ambrosiano Overseas w Nassau na Bahamach, na której widoczny byÂł biskup Marcinkus. Ten osobliwy argument zadowoliÂł bankowych inspektorów. KimÂże byli oni, szeregowi urzĂŞdnicy paĂąstwowi, by podawaĂŚ w wÂątpliwoÂśĂŚ legalnoÂśĂŚ charytatywnej i gospodarczej dziaÂłalnoÂści KoÂścioÂła rzymskokatolickiego.

Tak wiĂŞc na razie bankowe machinacje mogÂły byĂŚ kontynuowane niemal bez przeszkód. Z Banco Ambrosiano przelano ponad 1,3 miliarda dolarów na konta Banku WatykaĂąskiego, skÂąd przekazywano je dalej, do Panamy, Luksemburga i Liechtensteinu, pomniejszone jednak o wysokie opÂłaty za poÂśrednictwo i denominacjĂŞ walut. Niewiele osób zauwaÂżyÂło, Âże pobieranie tych opÂłat byÂło zupeÂłnie nieuzasadnione, gdyÂż bank mediolaĂąski mógÂł dokonywaĂŚ niezbĂŞdnych operacji bez poÂśrednictwa innej instytucji finansowej.

Kryzys zaostrzyÂł siĂŞ w 1979 roku, gdy Banco Ambrosiano miaÂł wypÂłaciĂŚ swoim klientom odsetki od depozytów. Problem byÂł tym wiĂŞkszy, Âże pod koniec dekady lat siedemdziesiÂątych stopy procentowe w bankach na caÂłym Âświecie znacznie wzrosÂły. Wreszcie, w roku 1981, czÂłonkowie kierownictwa banku zaÂżÂądali od Calviego niezbitego dowodu, Âże Watykan faktycznie sprawuje kontrolĂŞ nad zadÂłuÂżonymi firmami. JednoczeÂśnie wÂłoska policja skarbowa wszczĂŞÂła Âśledztwo w sprawie tych transakcji. ChcÂąc uchroniĂŚ KoÂścióÂł przed konsekwencjami udziaÂłu w nielegalnych operacjach, wÂłoski minister skarbu Beniamiono Andreatta spotkaÂł siĂŞ z ministrem spraw zagranicznych Watykanu kardynaÂłem Casarolim i zaÂżÂądaÂł od niego natychmiastowego zerwania wszelkiej wspóÂłpracy z Calvim.

[x]

Casaroli przedstawiÂł sprawĂŞ Ojcu ÂŚwiĂŞtemu. Jednak pieniÂądze z Banco Ambrosiano nadal napÂływaÂły szerokim strumieniem do papieskiej szkatuÂły, toteÂż zignorowaÂł on ostrzeÂżenie wÂłoskiego ministra.

Wraz z umacnianiem siĂŞ kursu dolara w stosunku do lira pĂŞtla zadÂłuÂżenia coraz silniej zaciskaÂła siĂŞ na szyi Roberta Calviego. W lipcu 1980 roku inspektorzy Guardia di Finanza odkryli nieprawidÂłowoÂści w przepÂływach pieniĂŞÂżnych pomiĂŞdzy Banco Ambrosiano a fikcyjnymi spóÂłkami z rajów podatkowych. Raport w tej sprawie przedstawiono sĂŞdziemu Lucce Mucciemu, który pozbawiÂł Calviego paszportu i nakazaÂł wszczĂŞcie przeciw niemu dochodzenia.

[xi] Kilka tygodni póÂźniej Dailo Abbruciati, pÂłatny morderca na usÂługach mafii, zastrzeliÂł w Mediolanie Roberta Orsona, czÂłonka zarzÂądu Banco Ambrosiano. Dopiero po latach wyszÂło na jaw, Âże na kilka tygodni przed swojÂą ÂśmierciÂą Orson zaÂżÂądaÂł od Calviego zÂłoÂżenia rezygnacji ze stanowiska dyrektora Banco Ambrosiano.

MajÂąc w dalszym ciÂągu nadziejĂŞ na uratowanie kwitnÂącego interesu, Calvi wynajÂąÂł wpÂływowego gangstera Flavio Carboniego, który obiecaÂł doprowadziĂŚ do umorzenia Âśledztwa. Mafioso stosowaÂł wobec urzĂŞdników i inspektorów bankowych stare, wypróbowane metody perswazji: groÂźby i Âłapówki. W 1984 roku, gdy afera dobiegÂła wreszcie koĂąca, inspektorzy wÂłoskiej policji finansowej ujawnili, Âże z peruwiaĂąskiej filii Banco Ambrosiano na jedno ze szwajcarskich kont numerowych Carboniego przelano w tamtym okresie ponad 30 milionów dolarów.

[xii]

Jednak mimo wysiÂłków Carboniego dochodzenie nie ustawaÂło. Calvi nie miaÂł wyboru, musiaÂł szukaĂŚ pomocy u biskupa Marcinkusa. „ÂŚledztwo - tÂłumaczyÂł swojemu ÂświÂątobliwemu wspólnikowi - nieuchronnie doprowadzi do ujawnienia, Âże fikcyjne spóÂłki byÂły kontrolowane przez Watykan.” Marcinkus speÂłniÂł oczekiwania Calviego, dopuszczajÂąc siĂŞ tym samym jednego z najwiĂŞkszych oszustw w historii KoÂścioÂła. Biskup wydaÂł Calviemu „list patronacki”, w którym stwierdziÂł, Âże „zadÂłuÂżone spóÂłki sÂą godne zaufania, a ich cele i zadania znane sÂą i popierane przez StolicĂŞ ApostolskÂą”. List napisany byÂł na papierze firmowym Watykanu i datowany na pierwszego wrzeÂśnia 1981 roku. Jego tekst brzmi nastĂŞpujÂąco:

Szanowni Panowie,

Niniejszym potwierdzamy, Âże bezpoÂśrednio lub poÂśrednio kontrolujemy wiĂŞkszoÂśĂŚ udziaÂłów w niÂżej wymienionych firmach:

Manic S.A. z Luksemburga; Astrolfine z Panamy;

Nordeurop Establishment z Liechtensteinu;

United Trading Corporation z Panamy;

Erin S.A. z Panamy;

Bellatrix S.A. z Panamy; Belrose S.A. z Panamy; Starfield S.A. z Panamy;

Potwierdzamy takÂże, iÂż znany nam jest fakt zadÂłuÂżenia wymienionych firm wobec Panów w wysokoÂści wynikajÂącej z zaÂłÂączonego wykazu sald na 10 czerwca 1981 roku.

ZaÂłÂączone salda wykazywaÂły, Âże zadÂłuÂżenie tylko wobec filii Banco Ambrosiano w Limie siĂŞgaÂło kwoty 907 milionów dolarów. List podpisaÂł arcybiskup Marcinkus i jego dwaj asystenci, Luigi Mennini i Pellegrini de Strobel.

[xiii]

Umowa z Marcinkusem obejmowaÂła jeszcze jeden list, którego adresatem byÂł Bank WatykaĂąski. Calvi zapewniaÂł w nim, Âże z faktu zaangaÂżowania siĂŞ IOR we wspóÂłpracĂŞ z fikcyjnymi spóÂłkami „nie wyniknÂą dla niego Âżadne zobowiÂązania, ani nie poniesie on w przyszÂłoÂści Âżadnych szkód lub strat”.

[xiv]

W swoim komentarzu na temat „listu patronackiego” Michele Sindona powiedziaÂł dziennikarzowi Nickowi Toschesowi, Âże za wydanie go Calvi zapÂłaciÂł Watykanowi 20 milionów dolarów.

[xv]

21 stycznia 1981 roku grupa mediolaĂąskich akcjonariuszy Banco Ambrosiano, obawiajÂąc siĂŞ, Âże caÂła prawda o nielegalnych transakcjach wyjdzie na jaw i posiadane przez nich akcje stanÂą siĂŞ bezwartoÂściowe, wystosowaÂła list do Jana PawÂła II, w którym zwróciÂła siĂŞ do niego o przerwanie podejrzanych powiÂązaĂą pomiĂŞdzy Marcinkusem, Calvim, Ortanim i Gellim oraz o zbadanie przepÂływów wielkich kwot do spóÂłek pozostajÂących pod patronatem Watykanu. W liÂście, który napisano po polsku, Âżeby papieÂż mógÂł go przeczytaĂŚ w swoim ojczystym jĂŞzyku, czytamy: „IOR nie jest jedynie zwykÂłym akcjonariuszem Banco Ambrosiano. Jest ÂściÂśle powiÂązany interesami z Roberto Calvim. Jak wykazuje rosnÂąca liczba postĂŞpowaĂą sÂądowych, Calvi jest gÂłównym ogniwem ÂłÂączÂącym wolnomularstwo najgorszego rodzaju (P-2) z mafiÂą. RównieÂż ta dziaÂłalnoÂśĂŚ odbywa siĂŞ przy wspóÂłudziale osób popieranych i chronionych przez StolicĂŞ ApostolskÂą, na przykÂład Ortolaniego, który podtrzymuje kontakty pomiĂŞdzy Watykanem i potĂŞÂżnymi grupami miĂŞdzynarodowego podziemia przestĂŞpczego”.

[xvi]

Jan PaweÂł II nigdy nie zaszczyciÂł mediolaĂąskich akcjonariuszy odpowiedziÂą na ich uprzejmy list. Zamiast tego, jakby na przekór, postanowiÂł nagrodziĂŚ biskupa Marcinkusa za wiernÂą sÂłuÂżbĂŞ Stolicy Apostolskiej, mianujÂąc go przewodniczÂącym Komisji Pontyfikalnej ds. Miasta-PaĂąstwa Watykan. Tym samym Marcinkus zostaÂł kimÂś w rodzaju gubernatora Watykanu, pozostajÂąc w dalszym ciÂągu szefem Banku WatykaĂąskiego. JednoczeÂśnie uzyskaÂł godnoÂśĂŚ arcybiskupa. NiestosownoÂśĂŚ tego awansu byÂła tym wiĂŞksza, Âże nastÂąpiÂł on 28 wrzeÂśnia 1981 roku, dokÂładnie w trzeciÂą rocznicĂŞ Âśmierci Jana PawÂła I - papieÂża, który zamierzaÂł usunÂąĂŚ go z urzĂŞdu.

Jednak nawet jako arcybiskup Marcinkus nie mógÂł uratowaĂŚ przed upadkiem wzniesionego przez Roberto Calviego domku z kart. Roberto Rosone, dyrektor generalny i zastĂŞpca prezesa Banco Ambrosiano, ÂżÂądaÂł od niego ustÂąpienia ze stanowiska dyrektora i zwrotu przekazanych Watykanowi pieniĂŞdzy. Calvi poskarÂżyÂł siĂŞ na niego Flavio Carboniemu, który skontaktowaÂł siĂŞ z Danilo Abbruciatim, przedstawicielem mafii sycylijskiej w rzymskim póÂłÂświatku. Rosona zastrzelono rankiem 27 kwietnia 1982 roku, gdy wychodziÂł z budynku, w którym mieÂściÂła siĂŞ siedziby Banco Ambrosiano.

[xvii]

31 maja 1982 roku w piÂśmie skierowanym do zarzÂądu Banco Ambrosiano Narodowy Bank WÂłoch zaÂżÂądaÂł przedstawienia peÂłnej dokumentacji kredytów udzielonych oÂśmiu fikcyjnym spóÂłkom. Stosunkiem gÂłosów 11:3, pomimo gwaÂłtownych protestów Calviego, zarzÂąd postanowiÂł speÂłniĂŚ ÂżÂądanie banku centralnego.

W tej sytuacji jedynym ratunkiem dla Calviego byÂło pokrycie miliardowego deficytu poÂżyczkÂą z Banku WatykaĂąskiego. PoÂżyczka taka, jak utrzymywaÂł bankier, byÂłaby w peÂłni uzasadniona, gdyÂż brakujÂące miliony trafiÂły w wiĂŞkszoÂści do Watykanu, który byÂł faktycznym wÂłaÂścicielem fikcyjnych spóÂłek. „KoÂścióÂł powinien wywiÂązaĂŚ siĂŞ ze swoich zobowiÂązaĂą, sprzedajÂąc czĂŞÂśĂŚ majÂątku kontrolowanego przez IOR. Jest to ogromny majÂątek. Wyceniam go na dziesiĂŞĂŚ miliardów dolarów. Aby pomóc Banco Ambrosiano, IOR mógÂłby zaczÂąĂŚ sprzedaÂż swoich aktywów w ratach po miliardzie dolarów”.

[xviii]

SÂłowa Calviego naleÂży traktowaĂŚ powaÂżnie. JeÂśli ktokolwiek w roku 1982 mógÂł mieĂŚ pojĂŞcie o majÂątku Banku WatykaĂąskiego, to wÂłaÂśnie Calvi, czÂłowiek, który byÂł jego wspólnikiem w setkach mniej lub bardziej nielegalnych operacji. Warto takÂże pamiĂŞtaĂŚ, Âże podana przez niego szacunkowa kwota nie uwzglĂŞdniaÂła stanu posiadania innych watykaĂąskich instytucji: Administracji Dóbr Stolicy Apostolskiej (APSA), miasta-paĂą-stwa Watykan i Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów.

Pomimo naglÂących apeli Watykan odmówiÂł udzielenia poÂżyczki Calviemu. Co wiĂŞcej, przesÂłuchiwany przez wÂłoskich inspektorów skarbowych Marcinkus zaprzeczyÂł, jakoby miaÂł cokolwiek wspólnego z jego machinacjami i z oÂśmioma fikcyjnymi spóÂłkami. „Bank WatykaĂąski - tÂłumaczyÂł inspektorom Marcinkus - byÂł po prostu miejscem, w którym organizacje religijne mogÂły bezpiecznie przechowywaĂŚ swoje pieniÂądze.” DodaÂł takÂże, Âże nie warto sobie zaprzÂątaĂŚ uwagi bankiem, którego aktywa nie przekraczajÂą kilku milionów dolarów i który nie moÂże siĂŞ nawet równaĂŚ z jakÂąkolwiek ÂświeckÂą instytucjÂą finansowÂą.

Calvi postanowiÂł wyjechaĂŚ z WÂłoch. PakujÂąc walizki, powiedziaÂł jednemu z czÂłonków swojej rodziny: „W razie potrzeby ujawniĂŞ rzeczy, które wstrzÂąsnÂą posadami Watykanu. PapieÂż bĂŞdzie musiaÂł zrezygnowaĂŚ”.

[xix]

W dniu, w którym Calvi zniknÂąÂł wraz ze swojÂą czarnÂą dyplomatkÂą wypeÂłnionÂą dokumentami, Graziella Corrocher, jego 55-letnia sekretarka, wypadÂła czy teÂż zostaÂła wyrzucona z piÂątego piĂŞtra siedziby Banco Ambrosiano w Mediolanie. CiaÂło kobiety z gÂłuchym Âłoskotem spadÂło na rampĂŞ prowadzÂącÂą do podziemnego garaÂżu. Policja nie zdoÂłaÂła stwierdziĂŚ, jaka byÂła przyczyna wypadku i nikogo w zwiÂązku z nim nie aresztowaÂła.

CiaÂło Roberto Calviego znaleziono 17 czerwca 1982 roku wiszÂące pod Mostem Czarnych Mnichów (Black Friars Bridge) w Londynie. Bankier ubrany byÂł w jasnoszary garnitur, na nadgarstku miaÂł kosztowny zegarek firmy Patek Phillipe, a w portfelu ponad 20 tysiĂŞcy dolarów w róÂżnych walutach. Zegarek i pieniÂądze ÂświadczyÂły, Âże nie padÂł ofiarÂą rabunku. W jego kieszeniach znaleziono ponadto cztery pary okularów, faÂłszywy wÂłoski paszport i piĂŞĂŚ cegieÂł.

[xx]

OkolicznoÂści tej Âśmierci natychmiast wzbudziÂły podejrzenia. CzÂłonkowie wielu lóÂż masoĂąskich we WÂłoszech noszÂą czarne szaty i zwracajÂą siĂŞ do siebie per „bracie” jak zakonnicy; wolnomularzy we WÂłoszech nazywa siĂŞ potocznie „Czarnymi Mnichami”. Wymowny wydaje siĂŞ równieÂż fakt, Âże w kieszeniach zmarÂłego znaleziono cegÂły, „kamienie ociosane” symbolizujÂące wtajemniczenie masoĂąskie wysokiego stopnia, oraz to, Âże powieszono go nad wodÂą przed godzinÂą przypÂływu, a takÂą wÂłaÂśnie karĂŞ przewiduje dla zdrajców przysiĂŞga masoĂąska.

Po upÂływie trzech tygodni Âśledczy przydzieleni do wyjaÂśnienia Âśmierci Calviego zawyrokowali, Âże „popeÂłniÂł on samobójstwo”. Ich orzeczenie jednak uniewaÂżniono, a zespóÂł dochodzeniowy w innym skÂładzie nie potrafiÂł rozstrzygnÂąĂŚ, czy bankier popeÂłniÂł samobójstwo, czy zostaÂł zamordowany. Dopiero szesnaÂście lat póÂźniej, w roku 1988, w wyniku uporu syna Calviego, który nigdy nie uwierzyÂł w samobójstwo ojca, ciaÂło ekshumowano, a medycy sÂądowi uznali, Âże na bankierze dokonano mordu.

W jakiÂś czas potem Francesco Di Carlo, znany lepiej jako „Franek Dusiciel”, szef gangu handlarzy heroinÂą zwiÂązany z mafiÂą sycylijskÂą, przyznaÂł siĂŞ do zabójstwa, zeznajÂąc, Âże popeÂłniÂł je na rozkaz Pippiego Calo z rodziny Corleone. Zlecenie na zamordowanie Calviego wydano jako karĂŞ za zdefraudowanie milionów naleÂżÂących do mafii. WedÂług Di Carlo Licio Gelli wrĂŞczyÂł Calviemu duÂżÂą sumĂŞ pieniĂŞdzy, które miaÂły byĂŚ „wyprane” w jego banku. Tymczasem Calvi uÂżyÂł tych pieniĂŞdzy do pokrycia deficytu powstaÂłego w wyniku udzielania poÂżyczek fikcyjnym spóÂłkom. Dowiedziawszy siĂŞ o tym, Gelli spotkaÂł siĂŞ z gangsterami z rodziny Corleone i pomógÂł im odnaleÂźĂŚ Calviego w Londynie. PomógÂł im takÂże zaplanowaĂŚ zamach na bankiera. W jakiÂś czas potem Âśledczy dowiedzieli siĂŞ takÂże, Âże w naradzie Gelliego z czÂłonkami rodziny Corleone uczestniczyÂł jeden z wybitnych watykaĂąskich finansistów.[xxi]

[i] Avro Manhattan, Murder in the Vatican, Ozark Books, Springfield 1985, ss. 215-216.

[ii] David Yallop, W imieniu Boga. ÂŚledztwo w sprawie zamordowania Jana PawÂła I, Da Capo, Warszawa 1993, s. 483.

[iii] Carl Barnstein i Marco Politi, Jego ÂŚwiÂątobliwoÂśĂŚ Jan PaweÂł II i nieznana historia naszych czasów, Da Capo, Warszawa 1999, ss. 41-47.

[iv] Manhattan, Murder in the Vatican, s. 216.

[v] Manhattan, Murder in the Vatican, s. 216.

[vi] Rupert Cornwell, God's Banker: An Account of the Life and Death of Roberto Calvi, Victor Gallancz Ltd., Londyn 1984, ss. 208-209.

[vii] Malachi Martin, Rich Church, Poor Church, G.P Putnam & Sons, Nowy Jork 1984, ss. 68-69; por. takÂże: Paul L. Williams, Everything You Always Wanted to Know About the Catholic Church But Were Afraid to Ask for Fear of Excommunication, Doubleday, Nowy Jork, 1990, ss. 263-264.

[viii] Yallop, W imieniu Boga, s. 433.

[ix] Yallop, W imieniu Boga, s. 433.

[x] Yallop, W imieniu Boga, s. 436.

[xi] Cornwell, God's Banker, s. 126.

[xii] Yallop, W imieniu Boga, s. 471.

[xiii] Cornwell, God's Banker, s. 250.

[xiv] Yallop, W imieniu Boga, s. 444.

[xv] Nick Tosches, Power on Earth: Michele Sindona's Explosive Story, Arbor Books, Nowy Jork 1986, ss. 247-48.

[xvi] Yallop, W imieniu Boga, s. 448.

[xvii] Cornwell, God's Banker, s. 175.

[xviii] Yallop, W imieniu Boga, s. 451.

[xix] Manhattan, Murder in the Vatican, s. 256.

[xx] Cornwell, God's Banker, s. 198.

[xxi] „New Tests Say Calvi Was Murdered", BBC News, 19 kwietnia 2002.

Autor Andrzej Dominiczak

MateriaÂł nadesÂłany do redakcji portalu www.andrzejstruski.com
Redakcja Portalu nie ponosi odpowiedzialnoÂści za nadesÂłane materiaÂły i treÂści w nich zawarte.