Papiez musi umrzec | ArtykuÂły

ArtykuÂły

Semper invicta

59247 - WyświetleńEzoteryczny Watykan - Tajemnice Watykanu cz.II.

46614 - WyświetleńCztery Ewangelie Nowego testamentu podwazaja sie nawzajem

40709 - WyświetleńTajne Szyfry Biblii

35955 - WyświetleńDogmaty – Przedmowa

Newsy

JAK SMOK PRZERODZIL SIE W BESTYJE A CESARZ W BISKUPA

BOG NAZYWA KLER RELIGII RZYMSKO –KATOLICKIEJ - BESTYJA

WEDLUG SLOW BOGA - BISKUPI KLAMIA

Rogaty Watykan

Afera Banco Ambrosiano

Papiez musi umrzec

Ezoteryczny Watykan - Tajemnice Watykanu cz.II.

Masakra w Langwedocji

Cztery Ewangelie Nowego testamentu podwazaja sie nawzajem

Tajne Szyfry Biblii

Dogmaty – Przedmowa

Galeria

Lista kategorii

Ezoteryczny Watykan - Bazylika header=[Ezoteryczny Watykan - Bazylika]

Impresje Madelajne Watykan header=[Impresje Madelajne Watykan]

Magia 16 Wiatrow na Placu Sw Piotra header=[Magia 16 Wiatrow na Placu Sw Piotra]

Plac sw. Piotra header=[Plac sw. Piotra]

Tace na datki header=[Tace na datki]

Vaticano-Ezoterico-Feng Shui header=[Vaticano-Ezoterico-Feng Shui]

ArtykuÂły

ďťż

Papiez musi umrzec

12/03/2011 13:53 Autor

Andrzej Dominiczak Kliknięć

81140

"Przed swojÂą ÂśmierciÂą PaweÂł VI wystawiÂł Kolegium Kardynalskie na ciĂŞÂżkÂą próbĂŞ..."
"27 sierpnia, w drugim dniu swojego urzĂŞdowania, Jan PaweÂł I powiadomiÂł kardynaÂła Jeana Villota, watykaĂąskiego sekretarza stanu, o swoim zamiarze wszczĂŞcia Âśledztwa w sprawie finansów Stolicy Apostolskiej.
W nastĂŞpnych dniach na biurko papieÂża zaczĂŞÂły napÂływaĂŚ wyniki dochodzenia w sprawie Banku WatykaĂąskiego. Dokumenty zawieraÂły informacje o nielegalnych transakcjach importowych i eksportowych, obmyÂślonych przez Sindone, o „spóÂłkach wydmuszkach”, utworzonych przez Calviego, o oszustwach w obrocie papierami wartoÂściowymi i o praniu miliardów dolarów pochodzÂących z prowadzonego przez mafiĂŞ handlu narkotykami."

RozdziaÂł 15. PapieÂż musi umrzeĂŚ

WĂŞÂże, plemiĂŞ Âżmijowe, jak wy moÂżecie ujÂśĂŚ potĂŞpienia w piekle? Dlatego oto Ja posyÂłam do was proroków, mĂŞdrców i uczonych. Jednych z nich zabijecie i ukrzyÂżujecie; innych bĂŞdziecie biczowaĂŚ w swych synagogach i przepĂŞdzaĂŚ z miasta do miasta. Tak spadnie na was wszystka krew niewinna, przelana na ziemi, poczÂąwszy od krwi Abla sprawiedliwego aÂż do krwi Zachariasza, syna Barachiasza, którego zamordowaliÂście miĂŞdzy przybytkiem a oÂłtarzem.
Ew. Mateusza 23: 33-35, Biblia TysiÂąclecia

Przed swojÂą ÂśmierciÂą PaweÂł VI wystawiÂł Kolegium Kardynalskie na ciĂŞÂżkÂą próbĂŞ. Wydane przez niego przepisy okreÂślajÂące zasady wyÂłaniania nowego nastĂŞpcy Chrystusa czyniÂły proces wyboru tak wyczerpujÂącym, jak to tylko moÂżliwe. ChcÂąc zapobiec wnoszeniu na konklawe urzÂądzeĂą podsÂłuchowych,315 papieÂż poleciÂł, by wszyscy jego uczestnicy pod groÂźbÂą ekskomuniki zÂłoÂżyli uroczystÂą przysiĂŞgĂŞ, Âże nie wyjawiÂą nikomu wyników gÂłosowaĂą i nie bĂŞdÂą ich omawiaĂŚ z innymi ksiÂąÂżĂŞtami KoÂścioÂła. Na wypadek, gdyby któryÂś z osiemdziesiĂŞcioletnich dygnitarzy chciaÂł siĂŞ jednak wymknÂąĂŚ z obrad, wszystkich wejÂśĂŚ do Kaplicy SykstyĂąskiej, gdzie odbywaÂło siĂŞ konklawe, i wszystkich jej okien pilnowali czÂłonkowie Gwardii Szwajcarskiej.

Przybyli na konklawe, przyzwyczajeni do luksusu kardynaÂłowie musieli zadowoliĂŚ siĂŞ skromnymi celami bez wygód. Przed powrotem do miejsca noclegu poddawani byli rewizji osobistej przez gwardzistów poszukujÂących urzÂądzeĂą podsÂłuchowych i nadawczych ukrytych w odzieÂży, dÂługopisach i notatnikach dostojników.

25 sierpnia 1978 roku 111 uczestników konklawe w milczeniu przeszÂło do kaplicy. PrzewodniczÂący kolegium kardynaÂł kamerling sprawdziÂł obecnoÂśĂŚ, po czym rozkazaÂł zebranym uklĂŞknÂąĂŚ i bijÂąc siĂŞ w piersi zaintonowaĂŚ ÂłaciĂąski hymn „Veni Creator Spiritus”. Wielu czÂłonków tego ÂświÂątobliwego zgromadzenia poddawaÂło siĂŞ nowemu reÂżimowi z niechĂŞciÂą, by nie rzec z oburzeniem. Nie traktowano ich jak ksiÂąÂżÂąt KoÂścioÂła, lecz jak wiĂŞÂźniów w zakÂładzie karnym o zaostrzonym rygorze.316

Co gorsza, konklawe odbywaÂło siĂŞ podczas fali nieznoÂśnych upaÂłów. Temperatura w Rzymie przekraczaÂła 35°C w cieniu. Przy szczelnie zamkniĂŞtych drzwiach i oknach we wnĂŞtrzu kaplicy musiaÂło byĂŚ nieznoÂśnie gorÂąco.

W tych warunkach nikt siĂŞ nie zdziwiÂł, gdy okazaÂło siĂŞ, Âże kardynaÂłowie konserwatywni i postĂŞpowi osiÂągnĂŞli bÂłyskawiczne porozumienie i w ciÂągu zaledwie jednego dnia (26 sierpnia o godz. 18.05) wybrali nowego papieÂża. ZostaÂł nim sÂłynÂący z pogody ducha i Âłagodnego charakteru Albino Luciani. ByÂło to jedno z najkrótszych konklawe w historii.

Nowy papieÂż ucieszyÂł czÂłonków Kolegium Kardynalskiego, obierajÂąc dla siebie imiĂŞ Jana PawÂła I: Jana - przez wzglÂąd na Jana XXIII, i PawÂła - ze wzglĂŞdu na PawÂła VI. Purpuraci uznali tĂŞ decyzjĂŞ za gwarancjĂŞ utrzymania dotychczasowego kursu w polityce Watykanu i przejaw roztropnej troski o jego Âżywotne interesy. JuÂż wkrótce miaÂło siĂŞ okazaĂŚ, jak bardzo siĂŞ pomylili.

Zaledwie jasny dym z komina na dachu Kaplicy SykstyĂąskiej obwieÂściÂł Âświatu, iÂż wybrano nowego papieÂża, wÂłoska prasa zaczĂŞÂła nakÂłaniaĂŚ go, by przywróciÂł w Stolicy Apostolskiej
„Âład i porzÂądek moralny”. Jedno z gÂłównych wÂłoskich czasopism gospodarczych II Mondo ogÂłosiÂło list otwarty do Jana PawÂła I, w którym postawiono mu kilka obcesowo sformuÂłowanych pytaĂą: „Czy jest rzeczÂą sÂłusznÂą, by Watykan dziaÂłaÂł na rynku jak zwykÂły spekulant?” - BrzmiaÂło pierwsze z nich. „Czy jest wÂłaÂściwe, Âże Bank WatykaĂąski pomaga w nielegalnym transferze kapitaÂłu z WÂłoch do innych krajów?” „Czy bank powinien pomagaĂŚ swoim klientom w uchylaniu siĂŞ od pÂłacenia podatków?”

W dalszej czĂŞÂści listu dziennikarze II Mondo domagali siĂŞ wyjaÂśnieĂą dotyczÂących wspóÂłpracy Stolicy Apostolskiej z takimi bezwzglĂŞdnymi spekulantami, jak Michele Sindona: „Dlaczego KoÂścióÂł toleruje inwestycje w firmy, paĂąstwowe i miĂŞdzynarodowe, których jedynym celem jest zysk? Dlaczego jego partnerem sÂą korporacje, które - gdy tylko uznajÂą to za wÂłaÂściwe - gotowe sÂą podeptaĂŚ podstawowe prawa milionów biedaków, zwÂłaszcza w Trzecim ÂŚwiecie, który jest tak bliski Twojemu sercu?”

W liÂście podpisanym przez dyrektora finansowego czasopisma znalazÂły siĂŞ równieÂż zÂłoÂśliwoÂści pod adresem biskupa Marcinkusa, prezesa Banku WatykaĂąskiego: „To jedyny biskup, który jest jednoczeÂśnie czÂłonkiem zarzÂądu pewnego banku Âświeckiego - banku, który utrzymuje filiĂŞ w jednym z rajów podatkowych Âświata kapitalistycznego”. ChodziÂło o Cisalpine Overseas Bank w Nassau na Bahamach (przeksztaÂłcony póÂźniej w Banco Ambrosiano Overseas). „Korzystanie z rajów podatkowych nie jest wprawdzie zakazane przez prawo ziemskie i Âżaden Âświecki bankier nie moÂże byĂŚ postawiony przed sÂądem za wykorzystywanie moÂżliwoÂści, jakie stwarzajÂą - czy jest jednak zgodne z prawem boskim, którym powinno byĂŚ natchnione kaÂżde dziaÂłanie KoÂścioÂła? Chrystus gÂłosiÂł równoÂśĂŚ. Czy najlepszym sposobem jej zapewnienia jest uchylanie siĂŞ od pÂłacenia podatków, z których pochodzÂą Âśrodki wykorzystywane przez paĂąstwo Âświeckie do upowszechniania tej samej równoÂści?”317

WziÂąwszy sobie do serca tĂŞ krytykĂŞ, nowy papieÂż zdecydowaÂł siĂŞ naprawiĂŚ bÂłĂŞdy i przeksztaÂłciĂŚ „spóÂłkĂŞ Watykan” w KoÂścióÂł wierny tradycji apostolskiej Piotra i PawÂła.

27 sierpnia, w drugim dniu swojego urzĂŞdowania, Jan PaweÂł I powiadomiÂł kardynaÂła Jeana Villota, watykaĂąskiego sekretarza stanu, o swoim zamiarze wszczĂŞcia Âśledztwa w sprawie finansów Stolicy Apostolskiej. „Nie pominiemy Âżadnej dykasterii, Âżadnej kongregacji ani Âżadnej sekcji” - stwierdziÂł Ojciec ÂŚwiĂŞty.318

Po tygodniu w jego rĂŞkach znalazÂł siĂŞ wstĂŞpny raport na temat dziaÂłalnoÂści Banku WatykaĂąskiego. Bank, który utworzono po to, by wspieraÂł „dzieÂła religijne”, prowadziÂł czysto ÂświeckÂą dziaÂłalnoÂśĂŚ. Z okoÂło 11 tysiĂŞcy prowadzonych w nim kont mniej niÂż 1650 sÂłuÂżyÂło sprawom KoÂścioÂła. PozostaÂłe 9630 byÂło przede wszystkim ÂźródÂłem Âśrodków na Âłapówki lub inne osobiste wydatki takich specjalnych przyjacióÂł Watykanu, jak Sindona, Calvi, Gelli i Marcinkus.319

7 wrzeÂśnia kardynaÂł Bonelii przyniósÂł papieÂżowi jeszcze gorsze wiadomoÂści. Narodowy Bank WÂłoch wszczÂąÂł dochodzenie w sprawie powiÂązaĂą Roberto Calviego z Banco Ambrosiano i Bankiem WatykaĂąskim. ÂŚledztwo obejmowaÂło przeprowadzonÂą przez Calviego transakcjĂŞ zakupu Banco Cattolica del Veneto, a takÂże manipulacje akcjami florenckiego Banco Marcantile. Inspektorzy kontroli bankowej przygotowali raport wstĂŞpny na temat stwierdzonych nieprawidÂłowoÂści i przedstawili go sĂŞdziemu Emilio Alessandriniemu. Dowiedziawszy siĂŞ o zawartych w raporcie pokontrolnym zarzutach, papieÂż pobladÂł. Wyniki Âśledztwa mogÂły doprowadziĂŚ do postawienia w stan oskarÂżenia nie tylko Calviego, ale równieÂż takich watykaĂąskich dostojników, jak biskup Paul Marcinkus i jego bliscy
wspóÂłpracownicy, Ligi Mennini i Pellegrini de Strobel. Sprawa dojrzaÂła do podjĂŞcia stanowczych decyzji.

PapieÂż - co do tego nie ma wÂątpliwoÂści - nie zdawaÂł sobie sprawy, Âże ktoÂś juÂż podjÂąÂł w tej sprawie decyzje i wcieliÂł je w Âżycie. Informacje o dochodzeniu i raporcie dotarÂły do Licio Gelliego i Roberta Calviego, którzy siĂŞgnĂŞli po - jak to okreÂśliÂł Sindona - „wÂłoskie rozwiÂązanie”. PiĂŞciu uzbrojonych bandytów zastrzeliÂło sĂŞdziego Alessandriniego, gdy zatrzymaÂł on swoje Renault na czerwonym Âświetle przy via Muratoni w Rzymie.320 RozwiÂązanie okazaÂło siĂŞ skuteczne. Dochodzenie w sprawie Calviego i jego zwiÂązków z Bankiem WatykaĂąskim zostaÂło z dnia na dzieĂą zamkniĂŞte.

Dalsze bulwersujÂące wiadomoÂści dotarÂły do papieÂża we wtorek, 12 wrzeÂśnia, gdy zasiadÂł przy swym biurku, na którym znalazÂł egzemplarz serwisu agencji informacyjnej L'Osservatore Politico. Publikacja zawieraÂła m.in. artykuÂł pt. „Wielka loÂża watykaĂąska” z listÂą 121 wybitnych duchownych i Âświeckich katolickich, którzy mieli byĂŚ czÂłonkami lóÂż masoĂąskich, powiÂązanych z Licio Gellim i sÂłynnÂą loÂżÂą P-2.321 Gdyby potwierdziÂło siĂŞ, Âże lista jest prawdziwa, papieÂż musiaÂłby w tej sprawie podjÂąĂŚ radykalne kroki. CzoÂłowi biskupi i kardynaÂłowie utraciliby swoje tytuÂły i urzĂŞdy. Podlegaliby takÂże ekskomunice. Sprawa musiaÂłaby doprowadziĂŚ do pogromu watykaĂąskich papabili - najbliÂższych wspóÂłpracowników Ojca ÂŚwiĂŞtego.

Rzuciwszy okiem na opublikowanÂą w biuletynie listĂŞ, papieÂż doznaÂł kolejnego wstrzÂąsu. Na jednym z pierwszych miejsc znalazÂł nazwisko watykaĂąskiego sekretarza stanu, kardynaÂła Jeana Vi Ilota, vel „Jeanni”, numer czÂłonkowski 041l3, przyjĂŞtego do loÂży zuryskiej 6 sierpnia 1966 roku.

ChcÂąc siĂŞ upewniĂŚ, Âże lista jest wiarygodna, papieÂż zwróciÂł siĂŞ z oficjalnym zapytaniem do odpowiednich wÂładz, korzystajÂąc z poÂśrednictwa swoich bliskich przyjacióÂł, kardynaÂła Pericle Feliciego i praÂłata Giovanni Benelliego, których nazwisk nie znalazÂł na liÂście. PoniewaÂż - jak juÂż wspomnieliÂśmy wczeÂśniej - wÂłoskie prawo nakazuje tajnym stowarzyszeniom rejestracjĂŞ nazwisk swoich czÂłonków we wÂłaÂściwym urzĂŞdzie paĂąstwowym, uzyskanie listy wÂłoskich czÂłonków zuryskiej loÂży masoĂąskiej nie byÂło trudne. Dokument potwierdzaÂł, Âże Jean Villot zostaÂł przyjĂŞty w poczet czÂłonków zakonu wolnomularskiego.

Na liÂście znalazÂło siĂŞ równieÂż nazwisko asystenta Villota, kardynaÂła Sebastiana Baggio, vel „Seba”, numer czÂłonkowski 85l1640, przyjĂŞtego do loÂży zuryskiej 14 sierpnia 1967 roku. I tym razem papieÂż uzyskaÂł od odpowiednich wÂładz potwierdzenie, iÂż Baggio rzeczywiÂście byÂł czÂłonkiem tego tajnego stowarzyszenia.

PapieÂż byÂł w najwyÂższym stopniu zaniepokojony. Z upÂływem dni na jego biurko trafiaÂły kolejne dokumenty potwierdzajÂące czÂłonkostwo w loÂżach masoĂąskich innych dostojników watykaĂąskich. ZnaleÂźli siĂŞ wÂśród nich: arcybiskup Agostino Casaroli, papieski minister spraw zagranicznych, kardynaÂł Ugo Poletti, wikariusz diecezji rzymskiej i praÂłat Pasquale Macchi, zaufany sekretarz PawÂła VI. CzÂłonkiem loÂży okazaÂł siĂŞ takÂże biskup Paul Marcinkus, który sprawowaÂł pieczĂŞ nad majÂątkiem KoÂścioÂła.322

Kilka dni po tym, gdy Licio Gelli dowiedziaÂł siĂŞ, Âże lista czÂłonków tajnych stowarzyszeĂą dostaÂła siĂŞ w papieskie rĂŞce, redaktor naczelny biuletynu, Mino Pecorelli, zostaÂł zamordowany przed swoim biurem przy Via Orazio. Zabójca wepchnÂąÂł lufĂŞ pistoletu gÂłĂŞboko
w gardÂło ofiary i dwukrotnie nacisnÂąÂł spust.323 W ustach zamordowanego policjanci znaleÂźli kamieĂą. W jĂŞzyku mafii oznacza to, Âże zastrzelony dziennikarz juÂż nigdy nie ujawni tajemnicy.

W nastĂŞpnych dniach na biurko papieÂża zaczĂŞÂły napÂływaĂŚ wyniki dochodzenia w sprawie Banku WatykaĂąskiego. Dokumenty zawieraÂły informacje o nielegalnych transakcjach importowych i eksportowych, obmyÂślonych przez Sindone, o „spóÂłkach wydmuszkach”, utworzonych przez Calviego, o oszustwach w obrocie papierami wartoÂściowymi i o praniu miliardów dolarów pochodzÂących z prowadzonego przez mafiĂŞ handlu narkotykami.

DzieĂą po dniu na ÂświatÂło dzienne wychodziÂły kolejne ciemne sprawki spóÂłki Watykan. Marcinkus zrozumiaÂł wreszcie, Âże jego dni w Stolicy Apostolskiej sÂą policzone. „CoÂś mi siĂŞ wydaje, Âże juÂż wkrótce bĂŞdziemy musieli siĂŞ poÂżegnaĂŚ” - powiedziaÂł jednemu ze wspóÂłpracowników z Banku WatykaĂąskiego.

Marcinkus nie byÂł jedynym dostojnikiem watykaĂąskim, który znalazÂł siĂŞ w opaÂłach w wyniku energicznych dziaÂłaĂą nowego papieÂża. Liczba papierosów wypalanych dziennie przez kardynaÂła Villota najlepiej ÂświadczyÂła o stanie nerwowego napiĂŞcia, w jakim siĂŞ znajdowaÂł. Od intronizacji Jana PawÂła I wypalaÂł przeciĂŞtnie od 60 do 80 papierosów dziennie. W ostatnich dniach wrzeÂśnia kaÂżdego poranka sprzÂątaczki znajdowaÂły w jego popielniczce ponad 100 niedopaÂłków.324

W sobotĂŞ 23 wrzeÂśnia Jan PaweÂł I zostaÂł biskupem Rzymu. W swojej pierwszej homilii papieÂż zwróciÂł siĂŞ do Marcinkusa i innych wysokich urzĂŞdników Banku WatykaĂąskiego w te sÂłowa: „Mimo Âże jestem juÂż od dwudziestu lat biskupem, najpierw w Vittorio Venetto, a póÂźniej w Wenecji, muszĂŞ przyznaĂŚ, Âże jeszcze nie opanowaÂłem tego rzemiosÂła. W Rzymie udam siĂŞ na naukĂŞ do ÂświĂŞtego Grzegorza Wielkiego, który pisze: «Pasterz powinien z peÂłnym wspóÂłczuciem byĂŚ blisko kaÂżdego ze swoich poddanych. ZapominajÂąc o swoim miejscu w hierarchii, za równych sobie powinien uwaÂżaĂŚ tych, którzy postĂŞpujÂą wÂłaÂściwie; jednak wobec zÂłych nie powinien siĂŞ cofaĂŚ przed korzystaniem z praw, jakie mu daje jego urzÂąd».” Pod surowym spojrzeniem papieÂża Marcinkusowi i innym ÂświÂątobliwym aferzystom zastygÂła krew w ÂżyÂłach.325

PogÂłoski o rychÂłej czystce w Watykanie rozniosÂły siĂŞ po caÂłym chrzeÂścijaĂąskim Âświecie. AmerykaĂąski Newsweek donosiÂł, Âże Jan PaweÂł I poleciÂł kardynaÂłowi Villotowi sporzÂądzenie wyczerpujÂącego raportu na temat stanu finansów KoÂścioÂła. Poczyniono takÂże pierwsze kroki zmierzajÂące do usuniĂŞcia biskupa Marcinkusa z Banku WatykaĂąskiego.

28 wrzeÂśnia papieÂż przystÂąpiÂł do porzÂądkowania watykaĂąskiej stajni Augiasza. Wczesnym rankiem wezwaÂł do siebie kardynaÂła Sebastiana Baggio i oznajmiÂł mu, Âże wie o jego przynaleÂżnoÂści do loÂży masoĂąskiej i Âże zamierza odesÂłaĂŚ go do Wenecji. Baggio wpadÂł w furiĂŞ i zaczÂąÂł krzyczeĂŚ z wÂściekÂłoÂści. PapieÂż zachowaÂł spokój.326

Po poÂłudniu Jan PaweÂł I piÂł herbatĂŞ w towarzystwie kardynaÂła Villota. RozmowĂŞ rozpoczĂŞli od sprawy Banku WatykaĂąskiego. PapieÂż zapowiedziaÂł bezzwÂłoczne zwolnienie Marcin-kusa ze stanowiska prezesa banku i wydalenie go z Watykanu. MiaÂł siĂŞ udaĂŚ do Chicago i objÂąĂŚ tam obowiÂązki biskupa pomocniczego. Inni czÂłonkowie kierownictwa banku, którzy mieli powiÂązania z Marcinkusem, SindonÂą i Calvim, równieÂż mieli byĂŚ zdymisjonowani i przeniesieni na podrzĂŞdne stanowiska poza Watykanem.327

Luciani powiedziaÂł nastĂŞpnie, Âże choĂŚ Baggio odrzuciÂł urzÂąd patriarchy Wenecji, on mimo wszystko zamierza go tam posÂłaĂŚ. „Wenecja nie jest miĂŞkkÂą poduszkÂą. Potrzebuje silnego
czÂłowieka, takiego jak Baggio. ChciaÂłbym, ÂżebyÂście z nim porozmawiali. Powiedzcie mu, Âże teraz wszyscy musimy ponosiĂŚ ofiary. ByĂŚ moÂże powinniÂście mu przypomnieĂŚ, Âże ja nie ÂżyczyÂłem sobie tego urzĂŞdu.”328

Jan PaweÂł I dostrzegÂł wreszcie siedzÂącego z nim przy stole, drÂżÂącego ze strachu kardynaÂła Villota. PoleciÂł mu, by do koĂąca dnia zÂłoÂżyÂł rezygnacjĂŞ ze swojego stanowiska w sekretariacie stanu i bezzwÂłocznie powróciÂł do swej rodzinnej Francji. KardynaÂł miaÂł juÂż 72 lata i byÂł sÂłabego zdrowia. Kontemplacja w klasztornym ustroniu powinna zapewniĂŚ mu spokój i warunki do modlitwy o spokojnÂą ÂśmierĂŚ. Jego nastĂŞpcÂą miaÂł zostaĂŚ bliski przyjaciel Jana PawÂła I, kardynaÂł Giovanni Benelli.329 Gdy Villot zaoponowaÂł przeciwko tak surowej karze, Ojciec ÂŚwiĂŞty przypomniaÂł mu, Âże Pius X nie wahaÂł siĂŞ usunÂąĂŚ z urzĂŞdu kardynaÂła Rampolliego, sekretarza stanu za pontyfikatu Leona XIII, gdy dowiedziaÂł siĂŞ, Âże byÂł on czÂłonkiem loÂży masoĂąskiej. Jan PaweÂł I braÂł tylko przykÂład ze swojego ÂświĂŞtego poprzednika.

Przed rozstaniem papieÂż zapewniÂł jeszcze Villota, Âże wszyscy jego przyjaciele z masonerii zostanÂą usuniĂŞci ze Stolicy Apostolskiej i obejmÂą nowe obowiÂązki w parafiach, gdzie bĂŞdÂą pracowaĂŚ pod nadzorem biskupów i praÂłatów, którzy sÂą „prawdziwymi katolikami”.

Spotkanie zakoĂączyÂło siĂŞ o 19.30. Ojciec ÂŚwiĂŞty odmówiÂł modlitwĂŞ wieczornÂą i przyÂłÂączyÂł siĂŞ do swych sekretarzy, ojców Johna Mageego i Diega Lorenziego, w których towarzystwie zamierzaÂł spoÂżyĂŚ kolacjĂŞ. Jego zaufana gospodyni i kucharka, siostra Vincenza, podaÂła zupĂŞ, cielĂŞcinĂŞ, ÂświeÂżÂą fasolĂŞ i saÂłatkĂŞ.

Po kolacji papieÂż obejrzaÂł wieczorne wiadomoÂści, po czym udaÂł siĂŞ do swojego gabinetu, by raz jeszcze przejrzeĂŚ notatki. O 21.30 poÂżegnaÂł siĂŞ ze swoimi mÂłodymi asystentami i gospodyniÂą: ,J3uona notte. A domani. Se Dio vuole „. (Dobranoc. Do jutra. JeÂśli Bóg pozwoli.) WydawaÂł siĂŞ byĂŚ w doskonaÂłym nastroju.

NastĂŞpnego poranka okoÂło godz. 4.30 siostra Vincenza jak zwykle zapukaÂła do drzwi pa
pieskiej sypialni, a na stoliku w korytarzu postawiÂła dzbanek z kawÂą. Gdy póÂł godziny póÂźniej powróciÂła przed drzwi sypialni, dzbanek staÂł nietkniĂŞty na stoliku. SÂądzÂąc, Âże papieÂż nadal Âśpi, zakonnica ponownie zapukaÂła do drzwi jego sypialni i zawoÂłaÂła: „Ojcze ÂŚwiĂŞty! JuÂż póÂźno!”. Nie byÂło odpowiedzi. Coraz bardziej zaniepokojona, otworzyÂła drzwi i zawoÂłaÂła raz jeszcze: ,Buona serra, Papai” W pokoju nadal panowaÂła cisza. Vincenta podeszÂła do ÂłoÂża i zapytaÂła: „Czy wszystko jest w porzÂądku? Czy Ojciec dobrze siĂŞ czuje?”

PapieÂż siedziaÂł nieruchomo z okularami zsuniĂŞtymi do poÂłowy nosa. W rĂŞkach ÂściskaÂł plik dokumentów. WiĂŞcej kartek rozrzuconych byÂło na koÂłdrze. Na jego widok siostra Vincenza cofnĂŞÂła siĂŞ w panice. Usta jego ÂŚwiÂątobliwoÂści ÂściÂągniĂŞte byÂły w bolesnym grymasie, odsÂłaniajÂąc nagie dziÂąsÂła. Wytrzeszczone nienaturalnie oczy zdawaÂły siĂŞ wypadaĂŚ z oczodoÂłów.330

Zakonnica krzyknĂŞÂła z przeraÂżenia i pociÂągnĂŞÂła za dzwonek, by wezwaĂŚ na pomoc ojca Mageego. „To prawdziwy cud, Âże nie umarÂłam z przeraÂżenia - powiedziaÂła póÂźniej brytyjskiemu dziennikarzowi Davidowi Yallopowi. - Mam sÂłabe serce.”331

Gdy Magee wszedÂł do sypialni i ujrzaÂł niedajÂącego znaku Âżycia papieÂża, natychmiast zatelefonowaÂł do kardynaÂła Villota, który zajmowaÂł jeden z apartamentów w PaÂłacu LateraĂąskim. WedÂług ÂźródeÂł watykaĂąskich, w reakcji na tragicznÂą wiadomoÂśĂŚ Villot zawoÂłaÂł po francusku: „Mon Dieu, c'est vrais tous ca? „, po czym zadaÂł mÂłodemu ksiĂŞdzu zdumiewajÂące pytanie: „Czy ktoÂś jeszcze wie, Âże Ojciec ÂŚwiĂŞty nie Âżyje?” Magee odparÂł, Âże nikt poza papieskÂą gospodyniÂą. Villot poleciÂł mu wtedy, by nikomu, nawet siostrze Vincenzie,
nie pozwoliÂł wejÂśĂŚ do papieskiej sypialni i dodaÂł, Âże on sam, jako kardynaÂł kamerling, zajmie siĂŞ wszystkim, gdy tylko przybĂŞdzie na miejsce.332

KardynaÂł zjawiÂł siĂŞ po krótkiej chwili. Ku zdumieniu Mageego byÂł starannie ogolony i ubrany w odÂświĂŞtne szaty, jakby wÂłaÂśnie miaÂł wziÂąĂŚ udziaÂł w jakimÂś publicznym wystÂąpieniu. ByÂła piÂąta rano.

Przed udzieleniem zmarÂłemu ostatniego namaszczenia Villot przystÂąpiÂł do pakowania przedmiotów z papieskiej sypialni do przyniesionej ze sobÂą torby. ZabraÂł miĂŞdzy innymi ampuÂłkĂŞ z lekarstwem przeciw niedociÂśnieniu, które staÂło na nocnym stoliku, rozrzucone na ÂłóÂżku kartki i plik dokumentów, z trudem wyrwanych z martwych dÂłoni. NastĂŞpnie otworzyÂł szufladĂŞ biurka i wyjÂąÂł z niej terminarz, listĂŞ planowanych nominacji oraz testament papieÂża. SpakowaÂł takÂże papieskie okulary i nocne pantofle. Przedmiotów tych nie widziano nigdy wiĂŞcej.333

SkoĂączywszy uprzÂątanie sypialni, kardynaÂł zatelefonowaÂł do watykaĂąskiego lekarza, dr. Buzzonettiego, i dopiero wtedy udzieliÂł zmarÂłemu ostatniego sakramentu, namaszczajÂąc jego czoÂło i dÂłonie ÂświĂŞtym olejkiem. Odprawiwszy obrzĂŞd, Villot nakazaÂł Mageemu natychmiastowe odesÂłanie siostry Vincenzy do macierzystego klasztoru w Wenecji, „by nie mogli siĂŞ z niÂą kontaktowaĂŚ dziennikarze”.

Doktor Buzzonetti dotarÂł na miejsce kilka minut przed 6 rano, dokonaÂł pobieÂżnych oglĂŞdzin zwÂłok i oÂświadczyÂł, Âże zgon nastÂąpiÂł miĂŞdzy godzinÂą 22.30 a 23.00 poprzedniego wieczora. PrzyczynÂą miaÂł byĂŚ zawaÂł serca. Lekarz dodaÂł takÂże, Âże papieÂż nie cierpiaÂł przed ÂśmierciÂą.334 Jednak wytrzeszczone oczy i przeraÂżajÂący grymas na twarzy zmarÂłego zdawaÂły siĂŞ opowiadaĂŚ zupeÂłnie innÂą historiĂŞ.

Villot wydobyÂł ze swojej purpurowej szaty niewielki, srebrny mÂłoteczek, uderzyÂł nim w papieskie czoÂło i zapytaÂł: „Albino Luciani, czy jesteÂś martwy?” PowtórzyÂł tĂŞ czynnoÂśĂŚ trzykrotnie, po czym wypowiedziaÂł formuÂłĂŞ oficjalnie stwierdzajÂącÂą zgon papieÂża.

Na tym jednak nie skoĂączyÂły siĂŞ tajemnicze wydarzenia tego dramatycznego poranka. Wkrótce po odejÂściu lekarza do papieskiej sypialni przybyli dwaj balsamiÂści, Ernesto i Arnoldo Signoracci. ByÂło kilka minut po szóstej. Villot musiaÂł ich wezwaĂŚ od razu po telefonie od papieskiego sekretarza, okoÂło piÂątej rano, jeszcze zanim zadzwoniÂł do lekarza - zanim na wÂłasne oczy przekonaÂł siĂŞ, Âże papieÂż nie Âżyje.335

ChoĂŚ ciaÂła zmarÂłych papieÂży tradycyjnie próbowano chroniĂŚ przed rozkÂładem, nigdy nie czyniono tego w takim poÂśpiechu i w taki sposób. StosujÂąc siĂŞ do instrukcji Villota, balsamiÂści wstrzyknĂŞli formalinĂŞ do naczyĂą krwionoÂśnych zmarÂłego. DotÂąd procedurĂŞ balsamowania rozpoczynano od upuszczenia krwi, tym razem jednak od razu przystÂąpiono do wprowadzania Âśrodka konserwujÂącego, co miaÂło uniemoÂżliwiĂŚ przeprowadzenie autopsji i dokÂładne okreÂślenie przyczyny zgonu.336 BalsamiÂści nastawili takÂże wykrzywionÂą szczĂŞkĂŞ zmarÂłego, usunĂŞli z jego twarzy wyraz udrĂŞczenia i zamknĂŞli mu oczy.
Gdy ciaÂło papieÂża poddawano zabiegom, Villot nakazaÂł osÂłupiaÂłemu Mageemu, by przedstawiÂł Âświatu nieprawdziwÂą historiĂŞ wydarzeĂą tego ranka. MÂłody ksiÂądz miaÂł powiedzieĂŚ dziennikarzom, Âże to on, a nie siostra Vincenza, znalazÂł martwego papieÂża. MiaÂł za to nie wspominaĂŚ o kartkach rozsypanych na papieskim ÂłoÂżu i o przedmiotach, które Villot spakowaÂł do torby. Ponadto, aby nadaĂŚ tragicznemu wydarzeniu odpowiedni klimat duchowy, Magee miaÂł powiedzieĂŚ, Âże papieÂż zmarÂł, czytajÂąc O naÂśladowaniu Chrystusa - wielkie dzieÂło mistyczno-ascetyczne Tomasza a Kempis.337

ByÂła 6.30 rano, gdy Villot przekazaÂł wiadomoÂśĂŚ o Âśmierci papieÂża kardynaÂłowi Confalonieriemu, dziekanowi Kolegium Kardynalskiego, praÂłatowi Agostino Casaroliemu, szefowi watykaĂąskiego korpusu dyplomatycznego i sierÂżantowi Hansowi Rogganowi z Gwardii Szwajcarskiej.

O 6.45 sierÂżant Roggan natknÂąÂł siĂŞ na biskupa Paula Marcinkusa. ByÂło to zdarzenie zupeÂłnie wyjÂątkowe. Marcinkus mieszkaÂł w Rzymie, dwadzieÂścia minut drogi od Watykanu, i nigdy nie pojawiaÂł siĂŞ w swoim biurze przed dziewiÂątÂą rano. Na widok hierarchy sierÂżant wypaliÂł: „Ojciec ÂŚwiĂŞty nie Âżyje! Znaleziono go martwego w ÂłóÂżku!” Marcinkus spojrzaÂł na niego niewidzÂącym spojrzeniem i nie odezwaÂł siĂŞ ani sÂłowem.338 PóÂźniej, gdy proszono go o wyjaÂśnienie tego osobliwego zachowania, biskup tÂłumaczyÂł siĂŞ, iÂż pomyÂślaÂł, Âże „Roggan oszalaÂł.”339

Wreszcie, o godz. 7.27, blisko trzy godziny po tym, jak siostra Vincenza znalazÂła ciaÂło martwego papieÂża, radio watykaĂąskie nadaÂło nastĂŞpujÂący komunikat: „Dzisiejszego ranka, dnia 29 wrzeÂśnia 1978 roku, okoÂło godziny 5.30, sekretarz osobisty papieÂża, nie napotkawszy Ojca ÂŚwiĂŞtego w kaplicy naleÂżÂącej do jego prywatnych apartamentów, udaÂł siĂŞ do papieskiej sypialni, gdzie znalazÂł Ojca ÂŚwiĂŞtego martwego, siedzÂącego przy zapalonym Âświetle w ÂłóÂżku, jak ktoÂś, kto zabiera siĂŞ do czytania. Sprowadzony natychmiast lekarz, dr Renato Buzzonetti, pospieszyÂł do sypialni i oficjalnie stwierdziÂł zgon, który nastÂąpiÂł przypuszczalnie poprzedniego wieczora przed godzinÂą 23.00. ÂŚmierĂŚ przyszÂła nagle, przypuszczalnie wskutek zawaÂłu miĂŞÂśnia sercowego”.

Mimo wysiÂłków Villota uwaÂżni obserwatorzy szybko odkryli luki w sfabrykowanej historii Âśmierci Jana PawÂła I. Problemy zaczĂŞÂły siĂŞ od NaÂśladowania Chrystusa. W watykaĂąskich apartamentach papieÂża nie odnaleziono naleÂżÂącego do niego egzemplarza tej ksiÂąÂżki. Wkrótce okazaÂło siĂŞ, Âże wraz z wieloma innym rzeczami osobistymi ksiÂąÂżka pozostaÂła w Wenecji, gdzie Luciani peÂłniÂł urzÂąd patriarchy. 2 paÂździernika Watykan zmuszony byÂł przyznaĂŚ, Âże papieÂż przed ÂśmierciÂą nie czytaÂł NaÂśladowania Chrystusa. Ojciec ÂŚwiĂŞty trzymaÂł w dÂłoniach „plik kartek zawierajÂących jego osobiste zapiski, szkice homilii i przemówieĂą, przemyÂślenia i inne notatki”. Dopiero 5 paÂździernika, pod wpÂływem nieustajÂących nacisków dziennikarzy, Stolica Apostolska przyznaÂła, Âże na kartkach, które znaleziono w zaciÂśniĂŞtych dÂłoniach papieÂża, znajdowaÂły siĂŞ zapiski „dotyczÂące pewnych nominacji w Kurii Rzymskiej i wÂłoskim episkopacie”.

NastĂŞpny problem powstaÂł w zwiÂązku z pracÂą balsamistów. Prawo wÂłoskie zakazuje balsamowania zwÂłok przed upÂływem 24 godzin od Âśmierci bez zgody sÂądu. Ponadto wielu obserwatorom podejrzane wydaÂło siĂŞ natychmiastowe wstrzykniĂŞcie pÂłynu zapobiegajÂącego rozkÂładowi, niepoprzedzone usuniĂŞciem krwi. MnoÂżyÂły siĂŞ gÂłosy ÂżÂądajÂące przeprowadzenia sekcji zwÂłok zmarÂłego papieÂża.

1 paÂździernika, na pierwszej stronie mediolaĂąskiego dziennika Corriere Della Sera, ukazaÂł siĂŞ artykuÂł pod tytuÂłem: „Dlaczego nie ma zgody na autopsjĂŞ?” Jego autor wzywaÂł do ujawnienia wszystkich faktów zwiÂązanych ze ÂśmierciÂą papieÂża. Na zakoĂączenie stwierdziÂł: „KoÂścióÂł nie ma siĂŞ czego obawiaĂŚ, nie ma nic do stracenia. Przeciwnie, mógÂłby na tym wiele zyskaĂŚ. Wszyscy mamy prawo wiedzieĂŚ, dlaczego papieÂż nie Âżyje. Prawda na ten temat naleÂży do naszej wspólnej historii i w Âżaden sposób nie zagraÂża duchowemu wymiarowi tej tajemniczej Âśmierci. CiaÂło, które opuszczamy po Âśmierci, moÂżna poddaĂŚ naukowemu badaniu; nasza dusza podlega wtedy, a moÂże zawsze podlega, innym prawom, które nie sÂą z tego
Âświata i dlatego nie moÂżemy ich poznaĂŚ. Nie czyĂąmy z tej tajemnicy zasÂłony, za którÂą majÂą siĂŞ skryĂŚ nasze ziemskie sprawki; uznajmy ich maÂłoÂśĂŚ. Nie nazywajmy ÂświĂŞtym tego, co nie jest ÂświĂŞte”. 340

GÂłosy wzywajÂące do przeprowadzenia autopsji nasiliÂły siĂŞ, gdy osobisty lekarz Jana PawÂła I powiedziaÂł, Âże papieÂż cieszyÂł siĂŞ dobrym zdrowiem. „Ojciec ÂŚwiĂŞty nie miaÂł Âżadnych objawów choroby serca” - stwierdziÂł dr Carlo Frizzerio. - „Poza tym miaÂł niskie ciÂśnienie, co powinno, przynajmniej w teorii, zabezpieczyĂŚ go przed ostrym atakiem serca. Tak naprawdĂŞ papieÂż wymagaÂł pomocy lekarskiej tylko jeden raz, gdy zapadÂł na ciĂŞÂżkÂą grypĂŞ.”341 DiagnozĂŞ tĂŞ potwierdziÂł w rozmowie z dziennikarzami dr Giuseppe Da Ros, który badaÂł Ojca ÂŚwiĂŞtego w sobotĂŞ 23 wrzeÂśnia: „Non sta bene, ma beone” - „On nie czuÂł siĂŞ dobrze, lecz bardzo dobrze”.342 Dobry stan zdrowia papieÂża przypisywano jego zdrowemu stylowi Âżycia. Luciani regularnie ĂŚwiczyÂł, nigdy nie paliÂł, alkohol piÂł tylko wyjÂątkowo i przestrzegaÂł zdrowej diety.

Wielu wybitnych kardiologów z caÂłego Âświata, a wÂśród nich dr Christian Barnard z Republiki PoÂłudniowej Afryki i dr Seamus Banim z Londynu, uznaÂło postawienie diagnozy zawaÂłu serca bez przeprowadzenia sekcji zwÂłok za „bzdurĂŞ i niedorzecznoÂśĂŚ”.343

Komentarze tego rodzaju zmusiÂły Villota do wymyÂślenia innej historii. OznajmiÂł on kilku kardynaÂłom, którzy domagali siĂŞ przeprowadzenia autopsji, Âże tak naprawdĂŞ papieÂż nie umarÂł na serce. „Ojciec ÂŚwiĂŞty - tÂłumaczyÂł - zaÂżyÂł niechcÂący ÂśmiertelnÂą dawkĂŞ Effortilu, swojego lekarstwa na niedociÂśnienie. JeÂśli zgodzimy siĂŞ na sekcjĂŞ zwÂłok, nie unikniemy podejrzeĂą, Âże papieÂż popeÂłniÂł samobójstwo.”344

Gdy jednak i to wyjaÂśnienie nie uciszyÂło gÂłosów ÂżÂądajÂących autopsji, Villot stwierdziÂł, Âże prawo kanoniczne wprost zakazuje poddania zmarÂłego papieÂża takiemu badaniu. OÂświadczenie to zrodziÂło kolejny problem. W rzeczywistoÂści bowiem prawo kanoniczne ani nie zakazywaÂło, ani nie zezwalaÂło na sekcjĂŞ zwÂłok papieÂży - wcale nie regulowaÂło tej kwestii. Co wiĂŞcej, dociekliwi dziennikarze odkryli, Âże sekcji poddano ciaÂło Piusa VIII w 1830 roku.345

Wkrótce dziennikarze dowiedzieli siĂŞ takÂże, Âże to nie ojciec Magee, lecz siostra Vincenza jako pierwsza dowiedziaÂła siĂŞ o Âśmierci papieÂża oraz Âże zakonnicĂŞ odesÂłano do klasztoru, by zapewniĂŚ sobie jej milczenie.

WybuchÂły pogÂłoski, Âże Jan PaweÂł I zmarÂł w wyniku otrucia. Spekulowano, Âże do lekarstwa, które staÂło na nocnym stoliku przy ÂłóÂżku papieÂża, dodano ÂśmiertelnÂą dawkĂŞ Folium Digitalis, lekarstwa z liÂści naparstnicy stosowanego w leczeniu niewydolnoÂści serca. SpoÂżycie obu tych specyfików musiaÂło wywoÂłaĂŚ wymioty, co tÂłumaczyÂłoby fakt usuniĂŞcia przez Villota okularów i nocnych pantofli papieÂża.

Watykan wyznaczyÂł datĂŞ nastĂŞpnego konklawe w najbliÂższym moÂżliwym terminie – 14 paÂździernika - i wydaÂł komunikat dla prasy, chcÂąc uciszyĂŚ gÂłosy krytyki i ostatecznie poÂłoÂżyĂŚ kres wszelkim spekulacjom: „Zanim minÂą dni ÂżaÂłoby, szef biura prasowego Stolicy Apostolskiej chciaÂłby wyraziĂŚ swÂą stanowczÂą dezaprobatĂŞ dla wszystkich, którzy w ostatnich dniach szerzyli zdumiewajÂące pogÂłoski - niesprawdzone, faÂłszywe, majÂące niekiedy charakter obraÂźliwych insynuacji, groÂźnych w szczególnoÂści ze wzglĂŞdu na reperkusje, jakie mogÂą wywoÂłaĂŚ w krajach, których mieszkaĂący nie przywykli do tak niedbaÂłego stylu wyraÂżania myÂśli i poglÂądów”.

W ten sposób ukrĂŞcono Âłeb sprawie „zabójstwa” Jana PawÂła I. Ani wtedy, ani nigdy potem opinii publicznej nie przedstawiono Âświadectwa zgonu ani wyniku sekcji zwÂłok.

Z papieskich apartamentów, ze wszystkich dziewiĂŞtnastu pomieszczeĂą, usuniĂŞto wszelkie oznaki, które mogÂłyby wskazywaĂŚ, Âże Jan PaweÂł I kiedykolwiek tam zamieszkiwaÂł i panowaÂł jako najwyÂższy zwierzchnik KoÂścioÂła rzymskiego. Kolegium Kardynalskie popeÂłniÂło bÂłÂąd, wybierajÂąc go na papieÂża - bÂłÂąd, jakiego wiĂŞcej nie popeÂłni. Podczas nastĂŞpnego konklawe uczyniono wszystko, co w ludzkiej mocy, by nowy papieÂż nie przeszkadzaÂł SpóÂłce Watykan w prowadzeniu interesów w starym stylu. Czas byÂł najwyÂższy, by na Piotrowym tronie zasiadÂł Karol WojtyÂła z Polski, który przyjÂąÂł imiĂŞ Jana PawÂła II.

http://www.iwkip.org/index.html
http://www.iwkip.org/bezdogmatu/
http://prometheus.republika.pl/

Autor Andrzej Dominiczak

MateriaÂł nadesÂłany do redakcji portalu www.andrzejstruski.com
Redakcja Portalu nie ponosi odpowiedzialnoÂści za nadesÂłane materiaÂły i treÂści w nich zawarte.