(fot. brak)

Tajne Szyfry

           Zwoje z Qumran s± dokumentem bezcennym pomagaj±cym w zrozumieniu ¿ydowskiej kultury z okresu przed ewangelicznego w 1947 roku.

            Wówczas wezwano archeologów i podjêto prace wykopaliskowe w Qumran w Murabba`at oraz w Mird.

            W kilkunastu ró¿nych jaskiniach w których by³o oko³o 500 aramejskich i hebrajskich manuskryptów, pisma Starego Testamentu i dokumenty wspólnot ¿ydowskich.

            Pochodzenie niektórych datuje siê na 250 rok p.n.e. Dokumenty ukryto w czasie powstania ¿ydowskiego przeciwko Rzymianom w 66-70 roku n.e.

            Stary Testament Ksiêga Jeremiasza (32,1;14) „To mówi Pan Zastêpów: We¼ te akta (…) i w³ó¿ je do naczynia glinianego, alby przetrwa³y wiele lat”.

            W 1945 roku w pobli¿u miasta Nag Hammadi dwóch pasterzy natrafi³o na gliniany dzban w którym znalaz³o siê 13 ksi±g oprawionych w skórê.

            Ksiêgi napisane by³y w staro¿ytnym koptyjskim jêzyku u¿ywanym w Egipcie.

Uczeni muzeum koptyjskiego w Kairze stwierdzili, ¿e s± to kopie starszych dzie³ oryginalnie spisanych po grecku.

            ¦wiête pisma nale¿a³y do tradycji gnostycznej (wiedzy ezoterycznej) .

            52 oddzielne nak³ady zawiera³y przek³ady biblijne i ró¿ne teksty religijne.

            W Qumran znaleziono pami±tki pochodz±ce z 3500 roku p.n.e. takie jak np.: stare monety z okresu w³adcy Jana Hurkanusa.

            W Qumran ods³oniêto ponad 1000 grobów, zespó³ klasztorny, sale konferencyjne, cysternê oraz labirynt akweduktów.

            W Qumran znaleziono tak¿e manuskrypty odwo³uj±ce siê do: Ksiêgi Rodzaju, Ksiêgi Powtórzonego prawa, Ksiêgi Wyj¶cia, Hioba, Izajasza i innych.

            Komentarze biblijne skrybowie skompilowali w taki sposób, ¿e odnosi³y teksty starotestamentowe do wydarzeñ historycznych z ich w³asnych czasów.

            Mo¿na odnale¼æ w komentarzach Psalmów oraz w Ksiêgach Nahuma, Habakuka, Ozeasza.

            Technika takiego ³±czenia Starego Testamentu z pismami ery ewangelii opiera³a siê g³ównie na wiedzy eschatologicznej – gdzie zwrotom, s³owo przypisywano bardzo szczególne wrêcz niezwyk³e znaczenie maj±ce wspó³czesny sens.

            Jednak sen ten by³ czytelny tylko dla „wtajemniczonych” – tych którzy rozumieli szyfr.

            Wrêcz po mistrzowsku Esseñczycy u¿ywali owego alegorycznego szyfru, wystêpuj±cego w tekstach biblijnych oraz opowie¶ciach, które by³y poprzedzone s³owami: „Ci którzy maj± uszy ku s³uchaniu”.

            Biblia mia³a byæ niezrozumia³a dla Rzymian, st±d wziê³o siê jej podwójne znaczenie, z jednej strony mia³a byæ ¶wiêt± ksiêg±, dobr± nowin±, natomiast z drugiej zawiera³a ukryte informacje polityczne „I tak, gdy uczeni w pi¶mie mieli na my¶li Rzymian to pisali o nich: Kittim – co by³o rzekomo nazw± Chaldejczyków ze Starego Testamentu lub nazw± ludów zamieszkuj±cych wybrze¿e Morza ¦ródziemnego.

            (Ha 1,6) „Lud srogi a gwa³towny, który wyprowadza siê do odleg³ych ziem, aby posi±¶æ sadyby, które do niego nie nale¿±.”

            Te zakamuflowane komunikaty mia³y za zadanie dotrzeæ do wtajemniczonych, którzy umieli pos³ugiwaæ siê szyfrem.

            Praktycznie wiedza o tych szyfrach nie by³a dostêpna a¿ do czasu gdy opublikowano zwoje z Qumran.

            Najbardziej dok³adne materia³y dotycz±ce szyfrów poda³a teolog doktor Barbara Thiering.

            Wyk³adowca uniwersytetu w Sydney, która jednoznacznie obja¶ni³a szyfry.

            A wiêc: Odwo³ania do Babilonu wskazywa³y na Rzym, o Jezusie mówiono „S³owo Bo¿e”, np. II list ¶w. Paw³a do Tymotena (2,9) „S³owo Bo¿e nie jest zwi±zane”, czyli „Jezus nie zosta³ pojmany”.

            Rzymski cesarz – to lew fragment „uratowany z paszczy lewa” – oznacza³o ucieczkê przed cesarzem lub jego ¿o³nierzami.

            S³owo „biedny” – nie byli to ludzie bez ¶rodków do ¿ycia lecz ludzie z wy¿szych krêgów wspólnoty, specjalnie inicjowani i zobowi±zani do oddania w³asno¶ci i dóbr.

            T³um – to regionalny tetrarcha (czyli postaæ gubernatora).

            Wielo¶æ – to rz±dz±ca rada.

            Wielu – to g³owa wspólnoty celibatycznej.

             Dzieci – to nowicjusze w krêgach religijnej w³adzy.

            Droga – by³a doktrynalnym tematem wspólnoty, a znaj±cy drogê byli „Dzieæmi ¶wiat³o¶ci”.

            ¦lepi – to ludzie nie dopuszczeni do „drogi” dlatego nie widzieli „¶wiat³o¶ci”.

            Trêdowaci – czêsto odnosi³o siê do tych, którzy zostali odrzuceni przez wspólnotê lub nie przeszli inicjacji do wy¿szego stopnia wspólnoty.

            Teksty o „uzdrawianiu ¶lepca” lub o „uzdrawianiu trêdowatego” odnosi³y siê do konkretnego procesu nawracania „Ku Drodze”.

            Nieczysty – poganin, nieobrzezany.

            Chory – cz³owiek, który jest w kap³añskiej b±d¼ te¿ publicznej nie³asce.

            Powstanie z martwych – zachodzi³o wtedy gdy takiemu cz³owiekowi zosta³a zniesiona ekskomunika.

            I tak z pozoru zwyk³e fragmenty zaczê³y nabieraæ innego sensu po zastosowaniu szyfru.

            Stosuj±c alegoriê, metaforê, symbol, porównanie, pseudonim oraz definicjê sekciarsk± przekazywano informacjê dla tych „którzy mieli uszy ku s³uchaniu”.

            By³ to „jêzyk ezoteryczny” dobrze znany w czasach Nowego Testamentu w którym na przemian pojawia³y siê” chleby, kruki, chmury, ryby, owoce, wielb³±dy, go³êbie i inne s³owa tworz±ce szyfr.

            Wysokie owe znaczenia mia³y swoje desygnaty, gdy¿ wskazywa³y konkretnych ludzi jak np. dzisiaj mówimy rekiny, anio³y – ludzie, gwiazdy - ludzie filmy, estrady.

            Niektóre z tych ezoterycznych terminów mia³y specjalne odniesienia do tradycji Starego Testamentu.

            „¦wiat³o¶ci±” nazywano doktrynê wskazuj±c± kierunek postêpowania wspólnoty; natomiast „¦wiat³o¶æ” by³a reprezentowana przez osobisto¶ci wysokiej rangi (prorok, król, kap³an), która posiada³a tak¿e tytu³y osobiste „chwa³a” „Królestwo” i „w³adza”.

            „Ojciec” – by³ to cz³owiek Stoj±cy najwy¿ej w hierarchii Klerykalnej i mia³ on dwóch nastêpców, nazywanych „synem” i „duchem”.

Magdala